Kimi annesini, kimi babasını kimi evladını verdi toprağa. Kimi ise bir başına kalakaldı, bütün sevdiklerini kaybetti. 6 şubat sarsıntısında yarım kaldı kıssalar… Aileler paramparça oldu.
Annem, kardeşim, ablam, onun üç kızı, eşi, iki tane kuzenim… Bunlar yakın olanlar. Bir de uzak akrabalarım var. Esasen 20-25 kişi onlar çıkıyor. Meskenler gitti, hepsi gitti…
Hatay’da cenazesi olmayan aile yok. Herkes yaralı, herkes buruk, eksik. Onlardan biri 42 yaşındaki Leyla Kokusever. “Hayatta kimse kalmadı” diyor, bir başına konteynerde yaşama tutunuyor. Anlattıkça gözlerinden yaşlar süzülüyor…
Bir tane kent olsa, diyeceğim ki; kimi şeyler daha çabuk düzelir ancak tek bir yer değil. Bencillik yapamayız. Herkesten Allah razı olsun. Arama kurtarma çalışmalarında adama yalvardım En son annem kalmıştı o binada. Yalvardım “Ne olursunuz, annem içerde, bodrum katta” Öldüğünü biliyorum artık, ölüsünü almak için bir umut bekliyorum. Ölüsünü buluyorum ‘inşallah parçalanmamıştır’ diye ümit ediyorum. Artık neye sevineceğimi de bilmiyorum. Şuan tekim, hiç kimse yok. Kent dışına gittim, dayanamadım geri geldim. Öteki yerde de yapamıyorum. Cenazeleri defnettim, döndük apayrı bir hayat başladı. Hiçbir şey yerinde değil. Düzelir mi bilmiyorum, düzelirse de hiçbir şey artık eskisi üzere değil. Yalnızca onlardan hiçbir şey kalmadı. Ne bir tek fotoğraf, ne bir eşya. Yok… yok… Sıfırsın. Güya yine doğdum fakat hiçbir şey yok.”
Manevi dayanak bile bizim için o kadar değerli oluyor diyen Kokusever: “Geliyorlar, teselli oluyoruz anlık başımız dağılıyor. İçimden birşey istemek de gelmiyor. Yok düşündüğüm vakit da istediğim birşey de yok. 5 saniye bile boş kalsak biz o gecedeyiz hala” dedi.
“Ben nasıl çıktığımı bilmiyorum enkazdan. Çıkıncaya kadar da dışarıda ne olduğunu bilmiyordum. Bir çıktım herşey gitmiş. Cehenem üzereydi. Onlar cennete, gitti biz cehenemdeyiz. Nefes aldığımıza şükrediyoruz fakat asıl cehennemde olan biziz. Ölenleri düşünüyorum ‘şehit oldular, kurtuldular’ diyorum. O biraz yüreğimi ferahlatıyor. Ne olacağını bilmiyorsun, o da berbat. Yoksa kaygımız yemek, içmek karnımızı doyurmak değil. Sokakta da yaşanıyor, onu da gördük. Nefes aldığın surece her şeyi yapabiliyorsun. Ancak yanımızda sevdiklerimiz olsaydı biraz birbirimize tutunarak devam ederdik. Lakin hiç kimse olmayınca… Her şeyi tıpkı anda yaşadık ya biz tımarhaneye gitmedik diye şaşırıyorum. O denli şeyler gördük ki… Ceset torbaları elimizde gezdik, canlarımızı elimizde taşıdık, soğuk vücutlarına sarıldık…”