Şiddetli geçimsizlik yaşadığı eşinden 2004 yılında boşanan Ö.B., çocukları M.B. ve M.B.B.’nin velâyetlerini aldı. Çocukların annesi E.Ç., Aile Mahkemesi’ne velâyetin değiştirilmesi davası açtı. Mahkeme, 2007 yılında açıkladığı kararla çocukların velâyetini anne E.Ç.’ye verdi. Karara öfkelenen baba Ö.B., iki çocuğu için nesebin reddi davası açtı. Yapılan araştırma sonucu mahkeme iki çocuğun biyolojik babasının A.K. olduğuna hükmetti.
Çılgına dönen Ö.B., bu defa ‘evlat’ bilerek yıllardır bakımlarını üstlendiği çocuklar için yaptığı masrafların tahsili için mahkemenin kapısını çaldı. Davacı Ö.B., hem manevi hem de maddi tazminat talebinde bulundu. 2. Asliye Hukuk Mahkemesi, dâvâlı bayan E.Ç.’nin davacı ile evlenmeden evvel de öbür davalı A.K. ile beraberliğinin olduğuna, evlendikten sonra da bu beraberliği devam ettiren davalının aldatma halinde gerçekleşen hareketinin boşanmaya sebep olduğuna dikkat çekti. Bu sebeple manevi tazminat talebinin haklı olduğu gerekçesiyle davalılar A.K. ve E.Ç.’yi manevi tazminat ödemeye mahkum etti. Mahkeme, maddi tazminat istikametinden ise davacı tarafından çocuklar için yapıldığı argüman edilen masrafların ispatlanamadığı, davacının geçiminin annesi tarafından sağlandığı, iş bulduğu vakit çalıştığı, ne iş yaptığının tespit edilemediği gerekçesiyle davayı reddetti. Kararı davacı temyiz etti.
Yargıtay 4. Hukuk Dairesi, davalılardan E.Ç.’nin davacı ile evli olduğu sırada davalılardan A.K. ile davacının bilgisi dışında birlikteliğinden başka davalı çocukların doğduğuna hükmetti. Davacının kendinden olduğunu sandığı çocuklar için gelişim süreçleri boyunca masraf yaptığına dikkat çeken Yargıtay 4. Hukuk Dâiresi, davacının bu masrafları davalı E.Ç. ile olayda kusurları bulunmayan çocuklardan isteme imkanı bulunmasa da çocukların biyolojik babası olan davalılardan A.K.’den tazminini isteyebileceğine hükmetti. Kararın bozulmasıyla 2. Asliye Hukuk Mahkemesi, ikinci kere değerlendirdiği davada birinci kararında direndi. Hal bu türlü olunca Yargıtay Hukuk Genel Şurası devreye girdi. Genel Konsey, davacı babanın yaptığı masrafları çocukların biyolojik babasından tanzim edilebileceğine karar verdi. Genel Şura kararında şöyle denildi:
”Eldeki davada nesebin (soy bağının) reddi davası ile çocukların davacıdan olmadığı ve biyolojik babalarının davalı A.K. olduğu tespit edilinceye kadarki periyotta davacının Türk Uygar Kanunu’nun 327. ve 328. hususları mucibince velâyet hakkına sahip olan baba sıfatıyla çocukların bakımı, eğitimi ve korunması için gerekli masrafları karşılamış olması hayatın olağan akışına uygundur. Şu durumda, davacının maddi ziyanını ispatlaması ve ölçüsünün tam olarak tespiti mümkün değilse de mahallî mahkemece üstte açıklanan prensipler dikkate alınarak çocukların yaşı, eğitim durumu ve öteki kurallar birlikte değerlendirilip, takdir edilecek uygun bir ölçü maddi tazminatın davalı A.K.’den tahsiline hükmedilmesi gerekmektedir. Hal bu türlü olunca mahallî mahkemece, Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen özel dâire bozma kararına uyulması gerekirken evvelki kararda direnilmesi adap ve yasaya alışılmamıştır. Bu sebeple direnme kararının bozulmasına oy birliği ile karar verilmiştir.”