FETÖ üyeleri tarafından Türkiye’nin kana bulandığı 15 Temmuz gecesi, ulusal iradeye sahip çıkmak için sokaklara dökülerek darbeci askerlere karşı verdikleri çaba sırasında anne ya da babalarını şehit veren yüzlerce evladın yüreğine de ateş düştü.
Bu gençlerden biri de demokrasiye sahip çıkmak için eşini hasta yatağında bırakarak gittiği Kısıklı’da darbeci askerlere “Bizler sizin için canımızı feda ediyoruz, siz ne yapıyorsunuz?” diye haykıran, daha sonra hainlerce kurşun yağmuruna tutulan arabasının içinde şehadete eren Muhammet Fazlı Demir’in kızı Ravza Parıltı Demir.
Babasına şimdi daha doyamamışken darbeci hainlerce yetim bırakılan Demir’in o gece yaşadıkları hala hafızasında canlılığını koruyor.
Ravza Işık Demir, vatan savunmasının en ulu örneklerinden birini veren babasının şehit olduktan sonra yüzünde oluşan tebessümü unutamıyor.
– Dışarı çıkmadan abdest alıp akşam namazını kılmış
Darbe teşebbüsünün yaşandığı gece meskende olmadığını lisana getiren Demir, o gece babasıyla son görüşmesini şu sözlerle anlattı:
“15 Temmuz gecesi İzmir’deydim. Gençlik kampına gitmiştik. Olayı duyar durmaz babamın bir şeylerden haberdar olabileceğini, yola çıkabileceğini iddia etmiştim. Evvel onu aradım. Babamı aradığımda çoktan yola çıkmıştı. Birinci evvel Kısıklıya gideceğini söyledi. Daha sonra ‘Kısıklı’ya gidemedim zira yolu kapattılar. Bana ‘Türk Telekom’a geç’ denildi. Oraya geçiyorum kızım, şu an konuşamıyorum’ dedi. Ben de ‘Biz de çıkmak istiyoruz ancak müsaade vermiyorlar’ dedim. ‘Siz şu an olduğunuz yerde durun, biz dışarıdayız kızım, merak etme’ dedi. Son görüşmem bu türlü oldu.”
Annesinin o gece hasta olduğunu, babasının da dışarı çıkmadan evvel teyzesini annesinin yanına getirdiğini aktaran Demir, “Dışarı çıkmadan annemin abdest almasına yardım etmiş. Sonra kendisi de abdestini almış. Bir arada akşam namazını kılmışlar. Sonrasında haber gelince evdekilere, ‘Dışarı çıkmam gerekiyor. Galiba bir karışıklık var’ demiş.” tabirlerini kullandı.
Demir, babasının dışarı çıktıktan sonra annesini arayıp “Fatma benim buradan biraz uzaklaşmam gerekiyor. Gideceğim yer daha da karışık olabilir. Hakkını helal et” dediğini, annesinin de “Tabii ki de hakkım helal olsun. Senin akabinde Kuran’ı Kerim okuyorum. Nasıl gittiysen o biçimde seni geri istiyorum” diyerek yanıt verdiğini aktardı.
– “Yüzündeki tebessümü görünce bir nebze de olsa rahatladım”
Babasının şehit olduğunu saat 01.00 üzere öğrendiğini lisana getiren, şöyle devam etti:
“Babamı 23.30’da son görüşmemden sonra tekrar aradım. Birkaç sefer meşgul çaldı. Bir düzensizlik olduğu için aradığım vakit açmayacak herhalde dedim. Kenara bıraktım biraz bekledim. Bana birinci haberi halam verdi. Arayıp ‘Baban şehit oldu’ dedi. O formda sabah nasıl oldu bilmiyorum. Hastaneye gitmeme bile güvenlikler güç müsaade verdi. Ambulans sıkıntı geldi. Sabaha kadar hastanedeydim. Sabah da uçakla İstanbul’a gelmeye çalıştım. Uçağın kalkıp kalkmayacağı da belirli değildi. Herkes havalimanında telaşlıydı. Uçak bir halde kalktı. İstanbul’a geldim.”
O gece ayakta kalabilmesi için hastanede birkaç iğne vurulduğunu, sabaha kadar hiç uyumadığını aktaran Demir, İstanbul’a gelene kadarki sürecin çok sıkıntı geçtiğini tabir etti.
Eve gelinceye kadar annesinin “Baban ağır bakımda. Yok o denli bir şey” diyerek vefat ettiğini söylemediğini anlatan Demir, “Emin olmak için diğer bireylerle de konuşmak istedim. Teyzemler ‘Yok bir şey dediler’ lakin halamlar iki defa öldüğünü söyleyince anlamıştım. Yol nasıl bitti bilmiyorum lakin geldiğimde yalnızca o son halini görmek istedim. Yeterli ki de gördüm. Zira o yüzündeki tebessümü gördükten sonra bir nebze de olsa rahatladım. Yüreğe su serpmek derler ya. Zira çok hoş gülüyordu. Hala ruhu çıkmamış güya canlı bir insan nasıl gülüyorsa o biçimdeydi yüzü.” diye konuştu.
– “Hayatı boyunca bu dava uğruna yaşadı”
Ravza Parıltı Demir, babasının gençliğinden beri Refah Partisi periyodunda Necmettin Erbakan’ın direktifiyle kurulan Ulusal Gençlik Vakfı’nın içerisinde olduğunu belirterek, “Hep o ulusal gençlik ruhunu içinde canlı bir formda tutarak kendini yetiştirmiş bir insandı. Onun için babamın davası yalnızca o gün değildi. O bütün hayatı boyunca zati bu dava uğrunda yaşadı, bizi de bunları anlatarak büyüttü.” değerlendirmesini yaptı.
Ani kayıpların çok üzücü olduğunu söz eden Demir, babasıyla ortasındaki ilgiyi şu sözlerle lisana getirdi:
“Özellikle de bir babadan bahsediyoruz. Babanızla çok düzgün vakit geçirebiliyorsanız ya da arkadaş üzereyseniz, her şeyi rahatlıkla konuşabiliyorsanız, o samimiyeti yakalayabiliyorsanız onu kaybettikten sonra çok büyük bir boşluk yaşıyorsunuz. O denli bir bağımız vardı. O bizimle ortasında olan samimiyete hiç set çekmiş ya da yük koymuş değildi. Onun için babamın o ani gidişi hayatımızdaki birçok şeyi bir anda durdurdu. Gülmeyi, kahkaha atmayı, gezip eğlenmeyi ya da en berbat günde ‘aman ya’ demeyi unutturdu.”
– “Güç alamadığımız anlarda yokluğunu hissediyoruz”
Babasını kaybettikleri birinci yıl “Şimdi öbür bir yerde, sonrasında gelecek, sarılacağız” hissiyle yaşadıklarını anlatan Demir, ona sarılamamanın, karşılıklı sohbet edememenin hasretiyle bir müddet sonra gelmeyeceğini kabullendiklerini belirtti.
Demir, “Babamın neye nasıl reaksiyon vereceğini biliyoruz ya, bir şey yaşarken o olsaydı artık ‘Böyle böyle’ kederi diyoruz. Bazen konutun içerisinde de hissediyoruz o bizimle oturup kalkıyor ya da gülüyor, seyrediyor. Bunları da fark ediyoruz. Şu an cismen madden sarılmasak da eskisi üzere onunla konuşup dertleşiyoruz.” tabirlerini kullandı.
Babasının en makus vakitlerde bile meskeni şenlendirdiğini lisana getiren Demir, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Gerçekten hayat sevinci çok yüksekti. Şu anda aslında en çok onun hasretini, acısını bize yaşatan durumlar, kendimizi en makus hissettiğimiz, güç alamadığımız anlar. Yokluğunu en çok o vakitlerde hissediyoruz. Bazen düştüğümüz vakitler oluyor. Mesela bir iş yaparsınız, heyecanlı heyecanlı gelip anlatırsınız. Onun sizi tebrik etmiş olması süper bir şeydir. Anne olağan ki de tebrik eder hoşunuza masraf lakin baba güç veren taraftır. Onun tebrik etmesi ya da ‘Benim kızım yaptı’ demesi daha çok hoşunuza masraf. O manada hepimiz bir şey yaptığımız vakit o heyecanla konuta gelip bir şeyleri anlatma şevkini yakalayamıyoruz.”
– “Hz. İbrahim üzere ateşe yürüdüler, o denli bir teslimiyetti”
Ravza Parıltı Demir, babasının vefatının üzerinden geçen 3 yıl boyunca ayakta durmaya çalıştıklarını, hasret duyduklarını, ağladıklarını belirterek, kelamlarını şöyle tamamladı:
“Onların şu anda en yüksek mertebede, en hoş yerde olduğunu biliyoruz. 15 Temmuz gecesi sokağa dökülenler, Hz. İbrahim’in ateşe yürüdüğü üzere yürüdüler, o denli bir teslimiyetti. Rabbi emretti, oğlu Hz. İsmail’e dönerek dedi ki ‘Senin uğrunda en sevdiğimi vereceğim.’ Hz. İsmail de babasına ve onun inandığına teslimiyetiyle yola çıktı. Biz şu saatten sonra bütün şehit evlatları olarak Hz. İsmail ve Hz. İbrahim üzere teslim olmayı beklemeliyiz. Babam Hz. İbrahim üzere teslim olabildi. Her şeyden vazgeçebildi. Sonucunun ne olacağını bilmediğiniz bir şeyin üzerine yürürken hayatta çok sevdiğiniz birileri varsa ardınızda düşünürsünüz. Yani ben birinci vakitler çok kızmıştım. Dedim ki, ‘Sen bu kadar çok severken nasıl düşünmedin. Bu kadar çok sahiplenirken nasıl gözün hiç geriye bakmadan gidebildin.’ İşte bu üçüncü yıl daha yeterli anladım. Hz. İbrahim nasıl Hz. Hacer ve Hz. İsmail’i ıssız bir çölde bıraktıysa, o halde bıraktı.”
– “Bak kızın bayrağınla dertleşmeye geldi”
Şehidin küçük kızı 17 yaşındaki Buse Demir ise babasına karşı hissettiği hisleri lisana getirdiği bir şiir kaleme aldı. Demir, babasına hasretini şu sözlerle anlattı:
“Özledim…/Üzülsem de ağlasam da biliyorum/Eskisi üzere tekrar yaşayamayacağım/Eskisi üzere içten gülemeyeceğim/Bir yanım daima orada kalacak/Seni koyduğum çiçeklerle döşeli yatağında/Her gün daha fazla özleyeceğimi bile bile yaşayacağım/Ağır değil, yalnızca yoruldum/Sonunu bilmediğim bir yolda /Tek başıma yürümekten yoruldum/Koşmayı özledim mesela /Arkama bakmadan koşmayı lakin /Arkamda olduğunu hissetmeyi özledim/Bir noktada varlığını /Özledim/Hala bırakamadım alışkanlığımı /Ne vakit sıkılsam, daralsam, hayattan bıksam /Hala dikiliyorum başına /”Hadi baba kalk” diyorum /”Bak kızın bayrağınla dertleşmeye geldi” diyorum/”Yokluğuna alıştım” dediğim her saniye /Kendimle savaşıyormuşum /Sesli ağladığımı düşündüğüm her saniye/Sessizce iki damla gözyaşı akıtıp çığlıklarımı yutmuşum /Güçlü olmak ağlamamak değil/Güçlü olmak gerektiği yerde ağlamakmış.”